همسایگان را دریابیم

وجود همسایه خوب، برای آدمی نعمتی ارزشمند و همسایه خوب بودن، مایه محبت و دوستی است. دل‌ها همواره متوجه جایی می‌شود که نیکی و مهربانی در آن حاکم باشد و هرجا که شهد خیر باشد، افراد گرد هم می‌آیند. نقش رفتار نیک در همسایگی، در ایجاد تجمع‌های پرشکوه و الفت‌های اجتماعی، فراوان است. حضرت علی (ع) می‌فرماید: «منْ حسُن جِوارِه کثُر جیرانُهُ؛ آن که همسایگی اش نیکو باشد، همسایگانش روزافزون می‌شود.» ایشان در حدیثی دیگر می‌فرماید:
«خوش همسایگی، هم آبادی‌ها را آباد و هم عمرها را زیاد می‌کند». امام صادق (ع) نیز در سخنی فرمود: «بر شما باد نماز خواندن در مسجدها و همسایگی خوب با مردم». گاهی تحمل سختی‌ها و ناسازگاری‌های همسایگان، برای حُسن هم جواری لازم است. اگر بخواهیم روابطمان از هم نگسلد، باید صبور بود و تحمل کرد و بدی را با بدی پاسخ نداد. رفت و آمد، رسیدگی، احوالپرسی، یاری، عیادت، انفاق و صدقه، رفع نیاز و همدردی، از جمله وظایفی که بر عهده همسایه و نیز نشانه جوانمردی و انسان دوستی است. حضرت علی (ع) می‌فرماید: « رسیدگی به همسایگان، جوانمردی است».