یکی ازتفاوت‌های اساسی میان دروغگویی با سایر گناهان در توبه‌پذیری است. بسیاری از گناهان تنها عذاب اخروی را در پی‌دارند و توبه موجب می‌شود که شخص گناهکار از آن نجات یابد، اما دروغگویی دو اثر دارد. یکی عذاب و عقاب اخروی و دیگری انحراف و آسیب روحانی. نسبت به عذاب اخروی توبه‌بردار است، اما درباره آسیب و شکستگی روح، صرف توبه اثر چندانی ندارد؛ زیرا برای جبران صدمات و آسیب‌هایی که دروغگویی در روح انسان وارد می‌کند، راه دیگری وجود دارد. درست مثل اینکه شخص شیشه‌ای را بشکند یا چهره خود را با خنجر زخمی کند و پس از این کار، پشیمان شده، به درگاه خدا استغفار و توبه نماید. توبه اگرچه عذاب اخروی‌اش را برطرف نماید، اما چهره مجروحش را التیام نمی‌بخشد و شیشه شکسته را مرمت نمی‌کند، بلکه برای برطرف ساختن این جراحت باید نزد پزشک برود و ضمن مراقبت مدتی از دارو و مرحم استفاده نماید یا برای ترمیم شکستگی ضمن تلاش زیاد از ابزاری مخصوص برای چسباندن آن استفاده کند. درباره کذب نیز که روح انسان صدمه دیده و شکسته شده است، صرف توبه کافی نیست، بلکه راه مرتفع ساختن این آسیب ها، راستگویی است.